Rozdział 18 "Just remember baby girl this love is real, this love is real"

- Caroline obudź się – Harry lekko mną potrząsnął.

- Powiedz to jeszcze raz – wymamrotałam i powoli otworzyłam oczy.

- Caroline obudź się? – chłopak uniósł jedną brew.

- Nie… Tylko moje imię głuptasie – powiedziałam jakby to było oczywiste.

Dla mnie tak. Podobało mi się gdy Harry wypowiadał moje imię. Czułam motylki w brzuchu , gdy to robił. Cieszę się jak głupia gdy mówił ‘Caroline’; nie mogę opisać tej euforii kiedy trzymamy się za ręce, przytulamy, a co dopiero całujemy.

- Caroline -  zamknęłam oczy rozkoszując się chwilą. – Caroline, Caroline, Caroline – poczułam jego ciepły oddech na szyi. – Caroline – wyszeptał, a mnie przeszły przyjemne dreszcze.

- Och, skończcie szeptać sobie te czułe słówka! My to słyszymy! Harry później jej powiesz co zrobisz w nią w nocy – powiedział Louis, a ja mimowolnie się wzdrygnęłam.

On nic nie zrobi ze mną w nocy! Boże wśród jakich zboczeńców ja przybywam. Gorzej niż ja gdy miałam trzynaście lat! Jednak z miejsca wybaczyłam Lou ten tekst. Trzeba się przyzwyczaić.

Jednak nie mogłam się powstrzymać przed skrzywieniem się. Przetarłam oczy. Po chwili coś jakby szarpnęło samolotem i wylądowaliśmy. Chłopcy spieszyli się na wywiad więc odstawili nas pod mój apartamentowiec i pojechali dalej odwieźć dziewczyny.

Weszłam z Dianą do mieszkania i od razu rzuciłam się na kanapę.

- Jak dobrze być w domu! – zawyłam i wtuliłam się w poduszkę. – Chociaż nie… Czegoś mi brakuje – podniosłam głowę i zaczęłam się rozglądać.

- Harrego? – zapytała ze śmiechem moja przyjaciółka.

- Mhm… - kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się.

Na samo wspomnienie o chłopaku, MOIM chłopaku rozlało się po moim ciele przyjemne ciepło. Tak w gruncie rzeczy to właśnie jego mi brakowało. Ostatnio spędzałam z nim prawie każdy dzień. Często przesiadywał u mnie w domu i tak jakoś wkomponował się w krajobraz, a raczej był jego główną częścią. Jego obecność obok mnie to było coś naturalnego. Teraz pragnęłam go jeszcze bardziej. Nie musiałam udawać, że jest tylko przyjacielem. Nigdy tak nie było. Znaczy w pewnym sensie Harry jest jak przyjaciel mogę mu powiedzieć wszystko i mieć pewność, że nikomu nie powie, ale z drugiej strony nie kocham go jak przyjaciela. Kocham go jak chłopaka. Czystą, nieskazitelną miłością. Bez żadnych kruczków czy gwiazdek. Nic zapisanego drobnym druczkiem. On wie wszystko o mnie, a ja wiem wszystko o nim.

- Caroline ty jeszcze z Harrym nic…? – Diana nie musiała kończyć.

- Nie. Jestem w stu procentach dziewicą. Nikt nie widział mnie jeszcze nagiej. Chyba… - zawahałam się po przypomniałam sobie, że Harry wszedł do łazienki wtedy kiedy brałam prysznic. – Nie. Raczej nikt mnie nie widział nagiej.

- Bo wtedy chłopcy byli pod drzwiami sypialni i… - znowu urwała.

- Nie! Wtedy nic się nie zdarzyło! – zaprzeczyłam trochę za ostro. Chyba straciłam na wiarygodności. – Pomagałam mu się ubrać…

- Ubrać się… Tak to się teraz nazywa – dziewczyna poruszała znacząco brwiami, a ja rzuciłam w nią poduszką.

- Tak? Ty mi lepiej powiedz jak się nazywa to coś pomiędzy tobą, a Niallem – tym razem to ja dostałam poduszką. – Coś mu czytałaś na dobranoc, a może był też buziak – zrobiłam z ust dziubek i zaczęłam cmokać.

Oby dwie wybuchłyśmy śmiechem i nawzajem obrzucałyśmy się poduszkami. Było tak jak kiedyś.

- Jak za starych dobrych czasów – westchnęła Diana.

- Tak – uśmiechnęłam się. – Wycinamy ideał chłopaka czy piszemy listę romantycznych akcji, które chciałybyśmy, żeby się wydarzyły?

- Pamiętam to! Pocałunek pod jemiołą…

- I w deszczu!

- I w śnieg!

- I… pod wodą też był? – spytałam i zamknęłam oczy. Wtedy łatwiej mi się było skupić.

- Nie pamiętam… Zawsze można go dopisać, ale znając ciebie zgubiłaś tą kartkę – posłała mi oskarżycielskie spojrzenie.

- Nieważne! – pokazałam jej język. – Ok, ale teraz na poważnie co sądzisz o Nialluuuuu? – ostatnią literę imienia przekształciłam w wycie.

- Jest fajny. Naprawdę fajny – dziewczyna patrzyła gdzieś w bok.

- Serio? Tylko fajny? – uniosłam jedną brew.

- Ugh! Jest uroczy, ale…

- Znamy się za krótko – dokończyłam za nią. – Rozumiem.

- A ty i Harry? – usiadła koło mnie z wielkim uśmiechem na twarzy.

- Ja i Harry… My… - zamyśliłam się. - Znamy się miesiąc i jesteśmy ze sobą dwa dni. To dość krótko, ale wiem, że to nie jest zauroczenie. Wiem, że go kocham.

- Czyli niedługo będę mówiła do ciebie pani Styles? – zapytała.

Pani Styles! Jak to ładnie brzmi. Jednak co do tego ‘niedługo’ miałam pewne wątpliwości. Jak na razie nie chcę żeby media dowiedziały się o naszym związku. Wtedy nie było by żadnego naszego związku. Z naszej małej prywatnej strefy miłości zrobiłaby się brazylijska telenowela obserwowana dwadzieścia cztery godziny na dobę przez ciekawskie obiektywy.

- Chyba nie – zaśmiałam się. – Nie chcę o tym mówić ludziom. Dlatego Harry na tym wywiadzie powinien się pilnować… - natychmiast zamilkłam.

Nie rozmawiałam z nim o tym. Nie pytałam się go czy on chcę o tym mówić fanom.

- Nie mówiłaś mu o tym? – Diana już sięgała po mój telefon.

- Nie – przyznałam i wybrałam numer.