Rozdział 35 "You told me it would last forever"

Złapałam taksówkę i ruszyliśmy do nowego miejsca. Ściągnęłam Harremu czapkę i okulary po czym schowałam je do taksówki.

- Tam gdzie jedziemy, raczej nikt cię nie zna – dałam mu pstryczka w nos i ściągnęłam swoje długie spodnie, a zamiast tego założyłam krótkie, poszarpane szorty.

Harry odwrócił wzrok, a gdy ja skończyłam się przebierać złapałam go za kark i przyciągnęłam do siebie. Niby nie powinniśmy robić tego w miejscach publicznych, ale ten facet nie wyglądał na takiego co słucha One Direction. Położyłam się na siedzeniu, a Harry poleciał na mnie. Zachichotałam i wplotłam palce w jego loczki.

- Tylko mi tam nic nie pobrudźcie! – zawołał kierowca, a my się zaśmialiśmy.

- Niech pan się nie martwi – odpowiedziałam, a w tym samym czasie Harry włożył rękę pod moją koszulkę.

Pisnęłam i klepnęłam go po niej, żeby ją zabrał. Harry popatrzył na mnie i dał buziaka, ale ręki nie zabrał. Przesunął ją natomiast na moje plecy, podniósł się, a mnie przyciągnął do siebie i przytulił.

- Gdzie ty mnie wywozisz? – zapytał gdy minęliśmy kolejną stację benzynową.

Nie chciałam iść do żadnego baru w mieście. Tam musielibyśmy się zaszyć w jakimś okurzonym kącie, a Hazza i tak jest rozpoznawalny. Wszędzie fanki. Nie, nie miałam żadnej paranoi, ale Directioners potrafią.  Możliwe, że Harry ma gdzieś jakąś pluskwę, albo nadajnik i ktoś widzi jego najmniejszy ruch. Za dużo filmów… Jednak mogło tak być, a ja żeby nie ryzykować zwykłego rozpoznania wybrałam coś innego niż ‘mało znaną, romantyczną kafejkę’. Tam gdzie jechaliśmy nie było nic romantycznego. Nie byłam w USA pierwszy raz i już zdążyłam trochę poznać okolicę. W tym zapomnianym przez młodych ludzi miejscu zostałam przywitana ciepło, z wielką sympatią, jako chyba pierwsza dziewczyna, która postawiła stopę za progiem jego drzwi. Zamiast wozić się z nowo poznanymi modelkami, modelami, albo fotografami siedziałam tam. Z moją Amerykańską rodziną. Byłam tam maskotką, ale to wcale mi nie przeszkadzało. Bo przy tych ludziach nie musiałam udawać.

Po chwili zatrzymaliśmy się. Taksówkarz nie mógł podjechać bliżej bo wszędzie było pełno zaparkowanych motocykli. Harry patrzył się na to wszystko zdziwiony. Wyskoczyłam z samochodu, a Harry gdy już zapłacił za przejazd zrobił to samo.

- Caroline…? – chłopak chciał mnie złapać, ale wyminęłam go.

Niesiona chęcią zobaczenia znajomych twarzy prześlizgałam się pomiędzy wielkimi harleyami nie chcąc żadnego z nich nawet musnąć. Jeden włos na takim cacku, a jego właściciel sprawiłby, że już nigdy, przenigdy nie ‘zniszczyłbyś’ niczego. Widziałam jak Artur prawie rozwalił łeb Severusowi (koleś naprawdę go przypominał), bo ten przez przypadek usiadł na jego Mary. Większość z nich miała obsesję na punkcie swoich ‘skarbów’. Nie chcąć żeby Harry dostał później w twarz szybko się odwróciłam i powiedziałam, żeby żadnego nie dotykał.

- Co my tutaj robimy? – zapytał i złapał mnie za rękę. – To nie miejsce dla ciebie…

Roześmiałam mu się w twarz, ale widząc jego reakcje przyłożyłam rękę do jego policzka i szybko pocałowałam. Wiem, że chciał być troskliwy i z pozoru rzeczywiście nie było to miejsce dla mnie, ale raczej sama już mogłam decydować o tym co jest dla mnie, a co nie.

Puściłam jego dłoń, ale Harry uparcie ją trzymał. Przynajmniej mnie nie zatrzymywał bo równie zwinnie omijał dwukołowe pojazdy. Staliśmy przed drewnianym domem, kompletnie nie pasującym do klubów w centrum miasta. Z środka słychać było gwar rozmów i gromki śmiech wybuchający do chwilę. Powiedziałam Harremu żeby na mnie poczekał, wzięłam głęboki oddech i weszłam do środka.

Pierwszy zauważył mnie Billy – barman i właściciel baru, a raczej przytuliska dla harleyowców. Mężczyźni zauważyli, że patrzy się w stronę drzwi i wszystkie oczy zwróciły się w moją stronę. Cisza i wielkie zdziwienie. Może mnie nie pamiętają, albo są źli, że odwiedzam ich dopiero teraz? Billy ruszył się, ciężkim krokiem podszedł do mnie i stanął przede mną ze złowrogim wyrazem twarzy. Żołądek związał mi się w supeł. Mierzył mnie przez chwilę wzrokiem.

- Caroline! – krzyknął wybuchając głośnym śmiechem i przyciągnął do siebie, żeby zmiażdżyć mi żebra.

Cała sala mu zawtórowała i po chwili zostałam dosłownie przeniesiona na rękach na drugi koniec Sali. Ze śmiechem wróciłam do drzwi. Za nimi czekał przecież Harry, który pewnie umierał z tęsknoty do mnie.

- Mam wam kogoś do przedstawienia – powiedziałam z uśmiechem.

- Chłopak? – zapytał Robert na, którego wszyscy mówili Luke.

Pokiwałam głową, a mężczyźni znowu wybuchli śmiechem.

- I przyjechałaś z nim tutaj tylko dlatego, żeby nam go przedstawić?! – krzyknął ktoś ze środka sali.

- Um… On miał tutaj… Pracę, a ja pojutrze mam sesję, a za tydzień nowy pokaz – powiedziałam szybko i machnęłam ręką. – Chciałam z nim spędzić fajny wieczór, więc gdybyś mógł nam jakoś szybko przygotować jakiś stolik. Gdzieś z boku, żebyśmy nie przeszkadzali? – poprosiłam robiąc słodkie oczka.

- Pff! Czy ja wyglądam na kelnera? – zapytał, a ja przewróciłam oczami. – Dawaj go tu, a ja sprawdzę kto zechce być waszym sługusem.

Otworzyłam drzwi i zawołałam Harrego do środka. Gdyby to była jakaś restauracja w mieście nikt nie zwróciłby na nas uwagi, ale byłoby też większe prawdopodobieństwo, że wpadniemy na fanki. Tutaj natomiast wszyscy patrzyli się na nas bez żadnego skrępowania, ale nikt nie wyciągał komórki żeby zrobić sobie z Harrym zdjęcie.

Wzięłam Harrego za rękę.

- To jest Harry – przedstawiłam go, a ten uśmiechnął się niemrawo.

Chłopaka jednak czekał taki sam los jak mnie. Billy podszedł i klepnął go w plecy przedstawiając się, i tak poklepywany, popychany i poszturchiwany znalazł się tam samo gdzie ja przed chwilą. Wydawał się lekko skołowany, ale już się rozluźnił.

- Jerome! – wydarł się Billy. – Caroline przyjechała, przygotujesz dla niej stolik.

Po chwili w drzwiach zaplecza pojawił się ten chłopak. Prawie zapomniałam jak on wyglądał. Blond włosy miał w takim samym artystycznym nieładzie jak zwykle ma Niall, ale jego były troszkę krótsze. Czarna koszulka i ciemne jeansy. I do tego jego oczy. Jego szare hipnotyzujące oczy. Jakby były wykonane ze stali. Jak sejf i takie się zdawały. Podobno oczy są zwierciadłem duszy, ale u Jerome’a tak nie było. One cały czas były zimne, nie pokazywały żadnych emocji, ale gdy się w nie patrzyło zdawały się być jak nóż. On mógł wyczytać nimi z ciebie dosłownie wszystko, przecinał wszystkie bariery, ale sam został nienaruszony. Jerome.

to zdj. Harrego jest śliczne *-* strrrrasznie mi się podoba

(Caroline)Barbara Palvin

HahahhahahhahahhHAHhahhahah.

i jak wam się podoba.

powiem Wam, że smutno mi się zrobiło, że krzyczycie na mnie w komentarzach ;c

no..

dzisiaj sb musze podciąć w końcu włosy

końcówki. już nigdy nie zetnę sb nic oprócz końcówek

miałam włosy do pasa a opierdoliłam (sorry) sb i pocieniowałam przed ramiona -.-

pojebana

teraz mam za ramiona , prawie do zapięcia stanika

lol, ale wgl o czym ja piszę

(chce je jak mi odrosną, albo rozjaśnić bo ma ohydny mysi kolor, albo przefarbować na brąz bo ten kolor włosów jest najlepszy)

koniec o tym

ostatnio mam fazę na lindsay lohan

więc: