Rozdział 34 "Be a good baby, do what I want"

Harry założył czapkę i okulary. Zaczęłam się śmiać. Wyglądał… dziwnie. Chłopak westchnął głęboko i wyszedł z samochodu. Podał  mi rękę, a ja chwyciłam ją i wyszłam za nim. Loczek przyciągnął mnie do siebie i już pocałowałby mnie w usta, ale odsunęłam się.

- Jesteśmy tu incognito – przyłożyłam palec do jego ust i się uśmiechnęłam. – Pamiętaj, że dla ludzi nie jesteśmy parą.

- Nie mogę cię nawet złapać za rękę? – Harry zrobił nadąsaną minę. – Nikt nie wie, że tu jesteś… Nikt nam nie robi zdjęć… Caroline, nie widziałem cię od dwóch tygodni!

- Przesadzasz – przewróciłam oczami.

- Nie, nie przesadzam – wziął mnie za rękę i zaczął iść.

- Harry uspokój się. Idziemy w drugą stronę i lepiej bądź grzeczny – zmrużyłam oczy.

- No dobra… Prowadź – puścił mnie.

Zaczęłam iść i poczułam dłonie Harrego na swojej talii. Zaśmiałam się, ale w końcu nie trzymał mnie za rękę… Popatrzyłam na loczka, a ten uśmiechnął się łobuzersko. Pokręciłam głową. On był niesamowity. Po prostu... Nawet z loczkami schowanymi pod czapką i w okularach.

- Dobra to tu – powiedziałam i weszłam do sklepu.

*Perspektywa Harrego*

Otworzyłem przed nią drzwi, nawet nie patrząc na szyld sklepu. Nie obchodziło mnie gdzie wchodzę. W końcu byłem jej więźniem.

Zaśmiałem się pod nosem i podniosłem wzrok z jej…

- Wow! – zawołałem.

Uderzyło mnie światło ze sklepowych lamp. Na dworze już się ściemniało, a ja… Poczułem się jak w niebie. Wszędzie było pełno manekinów ubranych w koronkowe staniki, stringi, koszulki nocne… Wyobraziłem sobie Caroline w jednym z kompletów. Czyżby myślała o tym samym co ja?

- I jak ci się podoba? – zapytała dziewczyna kładąc mi jedną rękę na karku.

- Umarłem…? Jestem w raju? – z otwartą buzią jeszcze raz rozejrzałem się po sklepie.

Caroline zachichotała. Popatrzyłem na jej błyszczące oczy, różowe usta. Miała na sobie ciemne jeansy i białą, lekko prześwitującą koszulkę. Spojrzałem w jej dekolt i nachyliłem się by ją pocałować, ale ona jak zwykle musiała się odsunąć.

- Harry – pomachała mi dłonią przed twarzą, a ja jakby wybudziłem się w transu. – Podam tej pani moje rozmiary, dobrze? A ty wybierzesz coś co ci się spodoba – zlustrowała mnie od góry do dołu i wybuchła śmiechem. – Ale najpierw lepiej uspokój swojego przyjaciela – poklepała mnie po kroczu i podeszła w stronę ekspedientki.

Co..? Spojrzałem w dół. O cholera! Szybko zasłoniłem to co wystawało w taki sposób w jaki robią to piłkarze, żeby nie dostać piłką po sprzęcie i starając się by mój chód wyglądał nonszalancko poszedłem za Caroline.

Dziewczyny widocznie już wszystko ustaliły, bo gdy podszedłem Caroline dała mi tylko buziaka w policzek i rzuciła coś, żebym wybrał coś ładnego, a nie dwa trójkąty na sznurku. Po tym poszła w stronę przymierzalni.

- Twoje dziewczyna wygląda zupełnie jak Caroline Devon – powiedziała ekspedientka. – Tylko jest jakaś szczuplejsza.

Popatrzyłem na nią. Po lewej stronie bluzki miała karteczkę z napisem ‘Andrea’. Hmm… Ciekawe imię. Dziewczyna miała ciemną karnację i długie, czarne, kręcone włosy.

- Szczuplejsza? – zapytałem głupio. Jak może być szczuplejsza od samej siebie? – Może… Będzie ten komplet w jej rozmiarze? – spytałem zmieniając temat i wskazałem na czarno-turkusowy gorset i stringi.

Dziewczyna zabrała się do szukania odpowiedniego rozmiaru, a ja w tym czasie znalazłem jeszcze dziesięć innych do przymierzenia dla Caroline.

Gdy dziewczyna podała mi już wszystko co jej wskazałem skierowałem się w stronę przymierzalni.

- Caroline? – zawołałem, a wtedy z jednej z przymierzalni wychyliła się jej głowa.

- Serio? Więcej nie było? – zapytała i wzięła wyszukane komplety.

Ja w tym czasie usiadłem na jednej w puchowych kanap. Koło mnie siedział jakiś koleś ze zbolałym wyrazem twarzy. Ja cały czas się uśmiechałem. Faceci nie lubią chodzić z dziewczyną po sklepach, ale z Caroline było to coś zupełnie innego, a to był sklep z bielizną.

- Stary rozchmurz się – powiedziałem.

- Niby z czego tu się cieszyć? – zapytał.

- Dziewczyny…? Bielizna…? Wiesz do czego to prowadzi – mówiąc to ściszyłem lekko głos i poruszałem znacząco brwiami.

- Ale żeby wydawać pięć stów na stanik?! – krzyknął, a ja trochę się od niego odsunąłem.

- Ja, dla mojej dziewczyny kupił bym nawet stanik ze złota, gdyby chciała, albo nie… Nawet gdyby nie chciała i tak bym jej go kupił…

I wtedy drzwi od przymierzalni Caroline się otworzyły. Nieświadomy oblizałem wargi. Wyglądała jak anioł. Powinna podpisać ten kontrakt z Victorias Secret. Była by prawdziwym aniołem. Jeszcze z tymi skrzydłami i… Dziewczyna uśmiechnęła się, puściła mi oczko i zamknęła się z powrotem. O czym to ja…?

- Wow – powiedziałem z tym kolesiem jednocześnie i zaczęliśmy się śmiać.

- Nie, nie śmiej się. To moja dziewczyna – zgromiłem go wzrokiem i znowu wybuchłem śmiechem.

Caroline co jakiś czas pokazywała się w przymierzalni w nowym komplecie, a koleś, który koło mnie siedział wyszedł gdy się przebierała. Jego dziewczyna była… No, nie była Caroline. Na jego miejscu też bym chyba żałował jej na stanik. To, że tak myślałem było wredne z mojej strony, ale co mogę na to poradzić?

Z przymierzalni wyszła Caroline, podała mi stos bieliźnianych arcydzieł, których dla niej wybrałem. Wśród nich, jak miałem nadzieję, znajdowała się jej ‘kreacja’ na dzisiejszy wieczór.

- I jak? Która ci się najbardziej podobała? – zapytałem niemalże podskakując w miejscu.

- Nie było w tym nic… Zachwycającego – odpowiedziała obojętnie.

- Co?! – wygrzebałem czarny komplet. – To było świetne. Lubię czarną bieliznę – uśmiechnąłem się zachęcająco.

- Jak chcesz – Caroline wstała i skierowała się do wyjścia.

- Czekaj – zawołałem na nią i przywołałem do siebie ekspedientkę.

Oddałem jej wszystko oprócz czarnego, koronkowego kompletu. Szybko go kupiłem i wybiegłem za dziewczyną ze sklepu. Ona kiedyś wpędzi mnie do grobu. Szybko założyłem na nos okulary i zauważyłem ją koło jakiegoś kolesia z gitarą. Bujała się w rytm muzyki wygrywanej przez chłopaka. Wyglądała tak niewinnie. Jakby czuła się wolna. Śpiewała razem z chłopakiem.  Objąłem ją od tyłu.

- Już mi nie uciekniesz – wyszeptałem jej do ucha, a dziewczyna się uśmiechnęła.

- Jesteś złym chłopcem.

Chłopak śpiewał Wonderwall zespołu Oasis. Znałem tą piosenkę. Caroline widocznie też. Położyłem torbę z bielizną na ziemię. I zacząłem się kołysać razem z nią. Obróciłem ją do siebie przodem, podniosłem i obróciłem. Dziewczyna zaczęła się śmiać. Ja też. Nie wiedziałem nawet z czego, ale przez to śmiałem się jeszcze głośniej. Po chwili się uspokoiłem przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem.

- There are many things that I would like to say to you

But I don't know how

Because maybe

You're gonna be the one that saves me

And after all

You're my wonderwall…

Caroline się zaśmiała, a mi przypomniała się sytuacja z Paryża. Kiedy pierwszy raz się pocałowaliśmy. Kiedy zaczęliśmy ze sobą chodzić. Dziewczyna wyciągnęła w kieszeni dolara i wrzuciła do futerału na gitarę chłopaka, po czym złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą. W ostatniej chwili złapałem torbę ze sklepu. Jeżeli porwania tak miały wyglądać, mogliby mi to robić częściej.

Hihihihihihihihihihihihihihihihihihihi!

I jak się podoba?

Kocham Was wszystkich! Naprawdę! Bardzo mocno! Z głębi mojego kurewskiego, zimnego serca. I chociaż was nie znam to naprawdę was kocham. Dziękuję, że komentujecie i za ten Wasz (często bezsensowny, ale jaki twórczy) spam.